Το σουρεαλιστικό αποτελεί μία έννοια που παραπέμπει σε κάτι που ξεφεύγει από ό,τι οικείο. Ως το άλλο, το παράδοξο και το διαφορετικό, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την εικόνα, τις ιδέες αλλά και την καθημερινότητα της σύγχρονης ψηφιακής πραγματικότητας. Αυτό ήταν το έναυσμα για την έναρξη της παρούσας έρευνας και ο λόγος για την αναζήτηση της ιδέας αλλά και της προσέγγισης του άλλου την εποχή του μοντέρνου και την εποχή μετά το μεταμοντέρνο. Από το 1920, οι Σουρεαλιστές, μία ομάδα εκκεντρικών και ονειροπόλων ποιητών και καλλιτεχνών άρχισαν να εκφράζουν την έντονη αντίθεσή τους απέναντι στην βιομηχανική τυποποίηση, τους νομοτελειακούς κανόνες και τις ντετερμινιστικές παραδοχές που όριζαν την πραγματικότητα των αρχών του 20ου αιώνα. Αν και η μονότονη ομοιομορφία του μοντέρνου αστικού ιστού τους οδήγησε στη δημοσίευση ιδιαίτερων σαρκαστικών σχολίων, δεν περιορίστηκαν σε μία παθητική έκφραση διαμαρτυρίας ,αλλά αναζητούσαν την αλλαγή, μία λύση στο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής και αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν θεωρητικά μία 'άλλη' ιδανική πραγματικότητα. Μέσα από τα όνειρα και τον κόσμο του υποσυνειδήτου και με κύρια μέσα τους τη φαντασία και την τρέλα, οραματίστηκαν έναν διαφορετικό υλικό κόσμο όπου το φανταστικό και το πραγματικό, το έμψυχο και το άψυχο, το λογικό και το παράλογο, το σωστό και το λάθος δεν αποτελούν αντιθέσεις αλλά συγκλίνουν 'σε ένα είδος απόλυτης πραγματικότητας, υπέρπραγματικότητας'1. Με αυτόν τον τρόπο πρότειναν νέους τρόπους βίωσης της καθημερινότητας, άγνωστους στο τότε αλλά ακόμη και στο σήμερα. Αναγνωρίζοντας τη δυναμική συμβολή του χρόνου και της τύχης στους αέναους μετασχηματισμούς του υλικού κόσμου, επιχείρησαν να τα εκφράσουν αλλά και να τα εντάξουν σε πίνακες και αρχιτεκτονικές θεωρίες. Οι Σουρεαλιστές οραματίστηκαν μία 'ενδομητριακή'2 αρχιτεκτονική, όπου το σπίτι δεν θα μπορούσε να αποτελεί ένα κουτί αλλά ένα ζωντανό κέλυφος φτιαγμένο από μαλακά και έμψυχα υλικά. Επιθυμούσαν μία εύπλαστη, μεταβλητή και απρόβλεπτη ,ή αλλιώς 'εδώδιμη'3 αρχιτεκτονική, που να προσαρμόζεται στις ανάγκες και επιθυμίες του χρήστη . Όμως, η στατική φύση των τότε υφιστάμενων κατασκευαστικών υλικών στάθηκε εμπόδιο στην πραγματοποίηση των ιδεών τους. Η υλοποίηση μιας 'μαλακής και τριχωτής'4 αρχιτεκτονικής θα ήταν δυνατό να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας 'σουρεαλιστικής' ύλης. Σχεδόν έναν αιώνα μετά την γέννηση της σουρεαλιστικής ιδέας, στη σύγχρονη εποχή, οι έννοιες της αλήθειας και της πραγματικότητας γίνονται αντιληπτές με τρόπο που η προσέγγιση του 'άλλου' φαντάζει πιο ρεαλιστική από ποτέ. Ο λόγος ήταν η αναγνώριση της πολυπλοκότητας και της ετερογένειας του κόσμου τόσο σε επιστημονικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο, γεγονός που οδήγησε στην αμφισβήτηση και αναθεώρηση των παραδοχών και των περιορισμών που όριζαν την εποχή του μοντέρνου. Οι εξελισσόμενες ψηφιακές τεχνολογίες προσφέρουν δυνατότητες κατανόησης αλλά και διαχείρισης απρόβλεπτων, μη γραμμικών συστημάτων που δύνανται να εκφραστούν ποσοτικά και ποιοτικά σε διαφορετικούς χρόνους και χώρους, ή αλλιώς σε άλλες δυνητικές ή εικονικές πραγματικότητες. Το νέο πλαίσιο, αυτό, συνάδει με την ανάδυση μίας νέας ηθικής αλλά και ενός νέου αρχιτεκτονικού παραδείγματος. Στο ψηφιακό περιβάλλον και με διεπιστημονικές μεθόδους το κτίριο συμπεριφέρεται αλλά και μοιάζει ζωντανό καθώς δυνητικά μετασχηματίζεται και προσαρμόζεται στις αέναα μεταβαλλόμενες ανάγκες και επιθυμίες. Ως αποτέλεσμα η σχεδιαστική διαδικασία δεν νοείται ως ο προκαθορισμός του 'είναι' αλλά ως η μελέτη του 'γίγνεσθαι'. 5 Η σημαντικότερη, όμως, αλλαγή που στιγμάτισε τη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως και την εξέλιξη της παρούσας έρευνας, πηγάζει από τη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου αντίληψης της ύλης, χωρίς τον οποίο η ενσάρκωση μιας πραγματικά ζωντανής αρχιτεκτονικής θα ήταν ανέφικτη. Στο νέο πλαίσιο, μέσα από την παρατήρηση και κατανόηση του φυσικού κόσμου, η ύλη αναγνωρίζεται ως έμψυχη και 'σουρεαλιστικά' ευφυής . Η ύλη αισθάνεται, διαντιδρά και προσαρμόζεται σε διαφορετικές συνθήκες, παρουσιάζοντας μοναδικές συμπεριφορές και μορφές. Και καθώς, σήμερα, αυτή η πολυπλοκότητα δύναται να διαχειριστεί ψηφιακά, η ύλη παύει να συλλέγεται, αλλά μέσω των αναδυόμενων τεχνολογιών γεννιέται, αναδύεται χημικά, τροποποιείται γενετικά. Ο νέος τρόπος σκέψης και τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα προσφέρουν δυνατότητες ενσάρκωσης μιας πραγματικά ζωντανής αρχιτεκτονικής, θολώνοντας τα όρια του τεχνητού και του έμψυχου, του υπαρκτού και του φανταστικού. Τα νέα υπέρ-υλικά6, συμβάλλουν στη γέννηση μιας υπέρ-αρχιτεκτονικής7 ορίζοντας μία 'άλλη' πραγματικότητα', μια υπέρ-πραγματικότητα _une surréalité.. 1.André Breton,1924. Manifestes du surréalisme. coll. Folio/Essais, Gallimard, p. 24-25 2. Tzara,Tristan,1933 .D’un certain automatisme du goût. Minotaure, 3-4 ,p.81–84 ,trs. M. Jean ,1980, Autobiography of Surrealism, New York, Viking Press p.337 3. Dali, Salvador ,1933 . ‘De la beauté terrifiante et comestible, de l’architecture Modern style.’ . Minotaure 3-4 ,p.69-77 4.Ibid 5.Ballantyne, Andrew,2007. Deleuze & Guattari for architects.London,N.York,Routledge 6. Schröpfer Τ., Viray Ε., Carpenter J. ,2010. Material Design: Informing Architecture by Materiality .Βασιλεία,Σουηδία, Birkhauser Verlag 7. Oosterhuis, Kas,2002. ‘Architecture Goes Wild’. Rotterdam: 010 Publishers

The surreal refers to something that goes beyond anything familiar. As the incongruous, the different and the 'other', it could, possibly, characterize the image, the insights and even the daily routine of contemporary digital reality. That was the trigger for the initiation of this investigation and the reason to look for the idea and the approach of the 'other' back to the era of modernism and after the era of postmodernism. Since the 1920s ,the Surrealists, a group of eccentric poets and artists, started to raise strong objections concerning the industrialization, the standardization and the rationale that defined the reality of the 20th century. Although the 'grey' monotony of modern urban fabric evoked the publication of many surreal and sarcastic statements, they did not remain in a passive expression of protest, but they were looking for a change, a solution to the social problem of the era and attempted to reach an 'other' ideal reality. The fantasy, the madness, the dreams and the subconscious mind were their medium to visualize a different material world where the imaginary and the real, the rational and the irrational are not seen as contradictions but are totally merged ' into a kind of absolute reality, a surreality'1. In this way, they proposed new kinds of living, unknown till back then and even till today. Recognizing the dynamic contribution of time and chance in the endless formation of the world, the surrealists tried to spatially translate it through paintings and architectural theories. They envisioned an 'intrauterine'2 architecture, where the house could not be a box but a living shell, built with soft and alive materials. They dreamed of a transformable and unpredictable architecture that adjusts to the user's needs and desires. But, unfortunately, the static state of the existing building materials never let them approach their dream. The architecture could be 'soft and hairy'3 only with the existence of surreal matter. Moving into the 21st century, the notion of truth and reality is revised in a way that the approach of the 'other' seems more realistic than ever. The reason was the recognition of the complexity and heterogeneity of the world both scientifically and philosophically, that led to the reconsideration of the assumptions and limitations of modern times. The advanced digital technologies offer possibilities of understanding and managing unpredictable, non-linear systems ,that can be expressed quantitative and qualitative in different times and spaces ,or in other virtual realities. This new content led to a new architectural paradigm. In a virtual environment and via transdisciplinary procedures the building acts and seems alive since it is potentially transformed according to the changeable needs and desires. As a result the design process is not considered as a predetermination of 'being' but as the study of 'becoming'. 4 However, the most significant change that marked contemporary reality, as well as the process of this investigation, stems from the emergent perception of matter. In this new content, the observation of the physical world lead to the assumption that matter is surrealistic alive and intelligent. Matter can feel, interact and adjust to different conditions, demonstrating unique behaviors and forms. And since, today, this kind of complexity can be efficiently managed ,through advanced contemporary technologies the materials are not simply collected but, potentially, genetically engineered. The new way of thinking and the emergent digital means offer possibilities for the incarnation of a truly vibrant architecture, blurring the lines between the artifact and the alive, the real and the unreal. The new hyper-materials5 contribute to the emergence of an hyper-architecture6, defining an 'other' reality, an hyper-reality ..une surréalité. 1.André Breton,1924. Manifestes du surréalisme. coll. Folio/Essais, Gallimard, p. 24-25 2. Tzara,Tristan,1933 .D’un certain automatisme du goût. Minotaure, 3-4 ,p.81–84 ,trs. M. Jean ,1980, Autobiography of Surrealism, New York, Viking Press p.337 3. Dali, Salvador ,1933 . ‘De la beauté terrifiante et comestible, de l’architecture Modern style.’ . Minotaure 3-4 ,p.69-77 4.Ballantyne, Andrew,2007. Deleuze & Guattari for architects.London,N.York,Routledge 5. Schröpfer Τ., Viray Ε., Carpenter J. ,2010. Material Design: Informing Architecture by Materiality .Βασιλεία,Σουηδία, Birkhauser Verlag 6. Oosterhuis, Kas,2002. ‘Architecture Goes Wild’. Rotterdam: 010 Publishers