Ο χορός και η αρχιτεκτονική αποτελούν δύο δημιουργικά πεδία με κοινές αναζητήσεις γύρω από την έννοια του χώρου. Ο χορογράφος δημιουργεί χωρικούς σχηματισμούς μέσα από την κίνηση του ανθρώπινου σώματος. Αντίστοιχα τα τελευταία χρόνια ο αρχιτέκτονας «χορογραφεί» χωροχρονικές διαδικασίες για την παραγωγή νέων μορφών. Και στα δύο πεδία χρησιμοποιούνται μέθοδοι διαχείρισης των διάφορων παραγόντων που εμπλέκονται στη δημιουργία και εργαλεία στην εκάστοτε μέθοδο που μεσολαβούν μεταξύ ιδέας και υλοποίησής της. Τα εργαλεία, είτε αναπαραστατικά είτε θεωρητικά είτε για την απεικόνιση μίας ιδέας είτε για την οργάνωση μίας διαδικασίας που θα την παράξει λειτουργούν ως διαμεσολαβητές για την ανάδειξη του μη πιθανού. Στα πλαίσια της εργασίας μελετάται η συνεισφορά τους στη δημιουργική διαδικασία σε διάφορες εκδοχές χορογραφικής και αρχιτεκτονικής πρακτικής.

Dance and architecture are two creative fields with common interests around the concept of space. The choreographer creates spatial formations through the movement of the human body. Respectively in recent years the architect “choreographs” spatio-temporal processes for the production of new forms. Various methods and tools are used in both fields that mediate between idea and implementation. The tools either representational or theoritical, either to illustrate an idea or to organize a process assist creativity introducing results that are not predetermined. The dissertation focuses on their contribution in various versions of choreographic and architectural practice.