Η αρχιτεκτονική διανύει μία περίοδο έντονων μεταβάσεων υπό την επιρροή τεχνολογικών εξελίξεων, πολιτικοοικονομικών ανακατατάξεων και αύξουσας περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Παράλληλα, συστήνεται μία εναλλακτική δυναμική συστημική προσέγγιση της πραγματικότητας ορμώμενη από την παρατήρηση του φυσικού παραδείγματος στις θεωρητικές αναζητήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, τα θεμέλια της μηχανιστικής αντίληψης του μοντέρνου κινήματος που χαρακτηρίζουν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της πλειονότητας του σύγχρονου δομημένου περιβάλλοντος διαταράσσονται και η αρχιτεκτονική στρέφεται σε μία από κάτω προς τα πάνω διαδικασία αρχιτεκτονικής πρακτικής [bottom up] με την υλικότητα να έρχεται στο επίκεντρο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Κύριος σκοπός της νέας πρακτικής είναι η δημιουργία προσαρμοστικών συστημικών μοντέλων που συμμετέχουν ενεργά στο περιβάλλον τους εμφανίζοντας στοιχεία εγγενούς φυσικής ευφυίας. Είναι, όμως, ικανά να φέρουν και τον επιθυμητό βιώσιμο χαρακτήρα; Συγκεκριμένα, η έρευνα διαρθρώνεται σε τέσσερα μέρη. Στο πρώτο κεφάλαιο, επιχειρείται η διερεύνηση των δύο εννοιών-αξόνων γύρω από τους οποίους αρθρώνεται το κύριο ερώτημα, η υλικότητα και η βιωσιμότητα. Στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρείται η ανάλυση του θεωρητικού υποβάθρου αυτής της νέας συνθήκης. Στο τρίτο, εξετάζονται πιθανά μελλοντικά σενάρια της σύγχρονης συνθήκης από την σκοπιά τη γης συνθέτοντας το γενικότερο θεωρητικό πλαίσιο βάσει του οποίου οφείλει να αναπτυχθεί ο σύγχρονος σχεδιασμός. Στο τέταρτο, παρουσιάζονται διαφορετικές πειραματικές εκφράσεις της που έχουν μελετηθεί τα τελευταία χρόνια. Τέλος, πραγματοποιείται μία κριτική αποτίμησή τους όσον αφορά τη δυνατότητά τους να εξάγουν αρχιτεκτονικές λύσεις υψηλού βιώσιμου χαρακτήρα.

Architecture is undergoing a period of intense transition under the influence of technological developments, political-economic upheavals and increasing environmental sensitivity. At the same time, an alternative dynamic systemic approach to reality is recommended, based on the observation of the natural paradigm in theoretical quests. In this context, the foundations of the mechanistic perception of the modern movement, characterizing the architectural design of the majority of the existing structured environment are disrupted leading architecture to turn towards a bottom-up process of architectural design with materiality coming to the forefront of the architectural design. The main purpose of the new practice is to create adaptive systemic models that are actively involved in their environment displaying inherent features of natural intelligence. But are they also capable of bringing the desired sustainable character into the architectural “play”? In particular, this dissertation is structured in four parts. The first chapter attempts to explore the two concepts-axes around which the main question is formed, the materiality and the sustainability. The second chapter attempts to analyze the theoretical background of this new treaty. In the third one, possible future speculative scenarios of the modern treaty from a geo-centric point of view are examined, forming the main theoretical framework under which modern architectural practice should evolve. In the fourth chapter, its different experimental expressions that have been studied in recent years are being extensively analyzed. Finally, a critical assessment is made of their ability to export highly sustainable architectural solutions.