Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει την ανάγκη να διερευνάει καθετί που τον περιβάλλει. Η απόλυτη διάκριση των πραγμάτων και η δημιουργία ορίων, δίπολων, απόλυτων τιμών επιτρέπει την ευκολότερη κατανόηση των μερών που στοιχειοθετούν τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, πέραν των απόλυτων τιμών υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις και έτσι πιθανόν δεν υπάρχουν άκρα, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει μόνο ζωή, δεν υπάρχει μόνο θάνατος. Αυτή η διαιρετική διαδικασία σύλληψης του κόσμου δεν προσδιορίζει πάντα τη φύση, υβριδικές καταστάσεις ζωντανής και νεκρής ύλης καταδεικνύουν αυτή την πραγματικότητα και έρχονται σε αντιδιαστολή με έναν από τους πιο σημαντικούς δυϊσμούς μας _Ζωή - Θάνατος_. Υπό αυτό το πρίσμα, η ύλη βιώνει τη δική της εξέλιξη μέσα στον χρόνο, ενώ ο κόσμος που μας περιβάλλει ορίζεται μέσα από τη στιγμιαία κατάσταση στην οποία τον εξετάζουμε. Η μέχρι σήμερα αξιοποίηση της ύλης από τον άνθρωπο στον σχεδιασμό γίνεται με τρόπο σύμφωνο της αντιληπτικής πορείας: Δημιουργία (γένεση) -> Αχρηστία (παύση ζωής, θάνατος). Επαναπροσδιορίζοντας αυτή την αντίληψη, με βάση όσα διατυπωθήκαν, το δεύτερο σκέλος αυτής της πορείας μπορεί να μην αποτελεί τερματικό σταθμό, αλλά αφετηρία για μία νέα υλική πραγματικότητα που θα ανταποκρίνεται στις δεδομένες συνθήκες. Προς αυτή την κατεύθυνση η ύλη αντιμετωπίζεται ως ένα δυναμικό σύστημα το οποίο ενέχει τις έννοιες της αναδημιουργίας, της αναπροσαρμογής, της μετεξέλιξης, της μετάλλαξης. Η διαφορετική αντιμετώπιση της ύλης οδηγεί σε νέες δυνατότητες προηγμένων τεχνολογιών κατά το σχεδιασμό και την κατασκευή και μας δίνουν την ευκαιρία να οραματιστούμε έναν κόσμο όπου οι αρχιτεκτονικές δομές αναγνωρίζονται όχι ως αμετάβλητα σταθερά, νεκρά σώματα, αλλά ως ζωντανά σύνθετα μη γραμμικά συστήματα ενέργειας και υλικών που έχουν διάρκεια ζωής, υπάρχουν ως μέρος του περιβάλλοντος άλλων ενεργών συστημάτων και εντάσσονται σε μία αέναη εξελικτική διαδικασία. Ο αντίκτυπος των αναδυόμενων και προοδευτικών βιολογικών και τεχνολογικών εξελίξεων επαναπροσδιορίζει την μέχρι τώρα αντίληψη για την αρχιτεκτονική και τη μεθοδολογία σχεδιασμού. Στην παρούσα ερευνητική θα μας απασχολήσουν νέες προσεγγίσεις που αφορούν κυρίως την υλικότητα των αρχιτεκτονικών δομών. Τα νέα υλικά αντιμετωπίζονται όχι ως μέσα πραγμάτωσης της αρχιτεκτονικής, αλλά ως αυθύπαρκτα στοιχεία τα οποία είναι αυτά καθ' αυτά η ίδια η αρχιτεκτονική. Με την ανάπτυξη μετασχηματιστικών και προσαρμοστικών υλικών επαναπροσδιορίζεται η σχέση μεταξύ ανθρώπων, άλλων ζωντανών οργανισμών και του περιβάλλοντος. Η ύλη έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα ανθρωπογενών και φυσικών συστημάτων και να ικανοποιήσει το όραμα μίας αρχιτεκτονικής που θα λειτουργεί ως κομμάτι του φυσικού συστήματος με το οποίο συνεξελίσσεται, αλληλοεπιδρά, επικοινωνεί, ζει.

Human beings have always felt a primordial urge to explore and to classify everything that surrounds them. The absolute distinction of things and the creation of limits, dipoles and absolute values permit an easier comprehension of the parts that surround us. In fact, beyond absolute values there are also intermediate situations which probably show that there are not limits, life or death. This divisive approach does not always identify nature. Hybrid situations between living and non living matter show that the reality is different from human beings’ cognition of reality. From this point of view, matter is changing in time, while the world that we live in is defined by the instantaneous state though which we look at things at the moment. The matter in the design process is used in a manner consistent with the following perceptual path: Creation (genesis) -> Disuse (death). Redefining this perception, the second part of the prementioned equation can not be considered as a final condition but as a start for a new material reality that responds to the given circumstances. In other words, matter is a part of a dynamic system that reconstructed, redeveloped, transformed and mutated. With the advent of technology, an alternative use of matter leads to new possibilities in design and give us the opportunity to envision a world where architectural structures are recognized as living , non-linear systems. Thus, new materials have an endless life span, existing as a part of an extension of a living system. The progress in the fields of biology and technology redefines the design methodology. This research deals with new approaches to the materiality of the architectural structures. Should the new materials not be considered as means to create an architectural form, but as self-organized matter that is architecture itself. The development of adaptive materials has redefined the interaction of people, other living organisms and the environment. Consequently, matter bridges the gap between human being and natural systems leading to a vision of a new era of architecture. A vision of architecture which collapses, interacts, communicates, lives.