Η παρούσα ερευνητική εργασία αφορμάται από την έννοια της αταξίας και προσπαθεί να διερευνήσει τη σημασία της. Μελετάται η συσχέτισή της με την τάξη, το υποτιθέμενο δίπολο τάξης και αταξίας. Μέσω μίας διεπιστημονικής προσέγγισης, επιχειρείται ο εντοπισμός των στοιχείων που συνθέτουν την αταξία. Η σύγχρονη πραγματικότητα, η οποία είναι δυναμική και μη γραμμική επιτάσσει να ακολουθήσει και η αρχιτεκτονική μία παρόμοια διαδρομή και να εξελιχθεί. Προτείνεται λοιπόν, μία αρχιτεκτονική της αταξίας, μίας «νέας» τάξης, ως ένα δυναμικό σύστημα σχέσεων και διεργασιών με κανόνες που δεν καταρρίπτονται, αλλά μετασχηματίζονται, ανάλογα με τις συνθήκες. Η αρχιτεκτονική της αταξίας που προτείνεται, συνδέεται συχνά με τις θεωρίες του χάους και της πολυπλοκότητας και δεν έχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο και μορφολογικά ή αισθητικά κριτήρια, αλλά ορισμένους κανόνες ή κατευθύνσεις στο σχεδιασμό, που ωστόσο δεν είναι σταθεροί, αλλά ευέλικτοι και εύπλαστοι. Η αταξία δύναται να προσδώσει στην αρχιτεκτονική ορισμένα νέα χαρακτηριστικά, νέες ποιότητες και δυνατότητες και να την ωθήσει προς νέες κατευθύνσεις σκέψης. Με την εξέλιξη των τεχνολογιών, αλλά και με τη συμβολή της αταξίας, η αρχιτεκτονική καθίσταται πολυδιάστατη και πολυτροπική. Η χρήση των τεχνολογικών μέσων, σε συνδυασμό με το ασταθές της μορφής, δημιουργούν ένα πλήρες σύμπαν εμπειρίας. Η αταξία, δεν αποτελεί ένα μορφολογικό μόνο στοιχείο, πρόκειται για αταξία στη σκέψη, αταξία στη συλλογιστική διαδικασία που παράγει αποτελέσματα. Είναι απαραίτητο να απομακρυνθούμε από ένα συμβατικό τρόπο σκέψης και αντίληψης, τόσο της αρχιτεκτονικής, αλλά και της πραγματικότητας. Ίσως η αταξία να μπορέσει να απελευθερώσει την αρχιτεκτονική από τα δεσμά της, να οδηγήσει σε νέες κατευθύνσεις, να την κάνει να κοιτάξει προς ένα πιθανό μέλλον και να επιχειρήσει να το διαμορφώσει. Να αφεθεί η δημιουργία να παρεκκλίνει από τη νόρμα της, προκειμένου να περάσει σε μία νέα μελλοντική τροχιά και να παράγει έργο που μέχρι στιγμής παρέμενε στη σφαίρα της φαντασίας.

This research thesis is based on the concept of disorder and tries to explore its significance. It studies its correlation with order and the supposed dipole between them. Through an interdisciplinary approach, it is attempted to identify the elements that compose disorder. Modern reality, which is dynamic and non-linear, requires architecture to follow a similar path and evolve. Therefore, an architecture of disorder, of a "new" order, is proposed as a dynamic system of relations and processes with rules that are not broken, but are transformed, depending on the circumstances. The architecture of disorder proposed is often associated with the theories of chaos and complexity and does not have a specific pattern and morphological or aesthetic criteria, but some rules or directions in the design process, that are not stable but flexible and pliable. Disorder could give architecture some new features, new qualities and potentials and push it into new directions of thought. With the evolution of technologies and the contribution of disorder, architecture becomes multidimensional and multimodal. The use of technological means, combined with its unstable form, create a complete universe of experience. Disorder is not only a morphological element, it is disorder in thought, a disorder in the syllogistical process that produces results. It is indispensable to move away from a conventional way of thinking and perception, both of architecture and of reality. Perhaps disorder would be able to free architecture from its bonds, and lead to new directions. It could allow architecture look to a possible future scenario and attempt to shape it. Creation should be let to deviate from its norm, in order to pass on a new future orbit and produce results that have so far remained in the sphere of imagination.