Η παρούσα ερευνητική εργασία ακολουθεί μια θεωρητική προσέγγιση στο ζήτημα του επαναπροσδιορισμού του ανθρώπου μέσω του σχεδιασμού. Ο «άνθρωπος», εκφρασμένος από την Αναγέννηση και έπειτα ως το κέντρο του κόσμου, έχει έλθει πλέον αντιμέτωπος με όλους τους «άλλους» τους οποίους θεωρούσε υποδεέστερους. Η μετά-ανθρώπινη συνθήκη οραματίζεται ένα νέο δυναμικό δίκτυο σχέσεων μεταξύ ανθρώπου, φύσης και τεχνολογίας, στο οποίο όλοι οι παράγοντες είναι ίσοι μεταξύ τους. Ιδιαίτερο βάρος δίνεται στην τεχνολογία, καθώς η ραγδαία ανάπτυξή της μας έχει φέρει αντιμέτωπους με ερωτήματα όπως πότε η τεχνολογία πρέπει να θεωρηθεί έμβια, σε τι βαθμό διαφέρουμε από την τεχνητή νοημοσύνη και τη συνθετική ζωή, και πως εμείς οι ίδιοι εξακολουθούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως ένα προϊόν της φύσης όταν μέσω της τεχνολογίας συνεχώς προσθέτουμε και επεκτείνουμε τις δυνατότητες του σώματός μας. Ακόμα, η προσέγγιση στη φιλοσοφία και τη νευροβιολογία που θέλει τη νόηση ως ένα τυχαίο συμβάν της εξέλιξης και όχι ως δοσμένη a priori μας οδηγεί στο ενδεχόμενο μιας τεχνητής νοημοσύνης τουλάχιστον εφάμιλλης με τη δική μας είναι πραγματικό.

The present thesis follows a theoretical approach to the issue of human redefinition through design. “Human”, expressed since the Renascence as the center of the world, has now faced all the “others” whom he considered to be subordinate. The posthuman condition envisions a new dynamic network of relations between human, nature and technology, in which all agents are equal. Technology is of particular interest in posthumanism, as its rapid development has given rise to questions like when technology should be considered living, in what degree do we differ from artificial intelligence and synthetic life, and how can we consider ourselves a product of nature while through technology we continuously add and expand the capabilities of our body. Furthermore, the approach in philosophy and neurobiology which considers cognition as a random event of evolution and not as an a priori given, leads to the possibility of an artificial intelligence at least equivalent to ours. The continuous convergence of human and technology and the blurring of the boundary between natural and artificial outline a future characterized by contradictions. To surpass the moral and environmental issues that arise the human has to change, abandon the harsh logic of humanism and approach the “others”. It is precisely in this process of the continuous redefinition of human that design is also called to contribute through utopian and dystopian representations of a future. Through provocation and reflection, it aims at renegotiating not only the conditions that design itself describes, but also the human nature itself. Thus, humans design not only for a future that transcends them, but also for themselves.